Het leven van een verloskundige

Zondagochtend. Ons huis ruikt naar verse koffie. Op tafel staat een stapel met dampende pannenkoeken, waar iedereen zijn buikje mee vol eet. Ik zit nog een beetje slaperig voor mij uit te mijmeren; wat zullen we gaan doen vandaag….. Ik heb immers dienst en zodra de telefoon gaat moet ik er als een speer vandoor. Lang hoef ik hier niet over na te denken. De diensttelefoon rinkelt.

Het is Dennis.

Zijn vrouw Sandra is 39 weken en 2 dagen zwanger van hun eerste kindje.
Haar weeën zijn gisterenavond begonnen. Dennis klinkt moe, wat heel erg logisch is.

Sandra heeft de halve nacht onder de douche gestaan.
De rest van de nacht heeft ze de weeën opgevangen lopend door de woonkamer.
Van slapen is afgelopen nacht dus niks terecht gekomen.

“Ik weet dat deze weeën erg pijnlijk kunnen voelen. Gewoonlijk zorgen ze alleen nog niet voor ontsluiting.”

De weeën komen op dit moment elke 6 minuten maar houden kort aan, ongeveer 30 seconden.
Ik weet dat deze weeën erg pijnlijk kunnen voelen. Gewoonlijk zorgen ze alleen nog niet voor ontsluiting. Ze maken de baarmoedermond wel mooi rijp en zacht.
Toch besluit ik om direct naar Sandra en Dennis toe te gaan.

Ik schiet in mijn kleren en stap in de auto. De dampende pannenkoeken gaan dit keer aan mij voorbij. Mijn kinderen willen niet dat ik weg ga maar zijn snel weer afgeleid door het lekkers voor hun neus.

Als ik bij Sandra en Dennis binnen stap zie ik dat ze een lange nacht achter de rug hebben.

Tijdens het inwendig onderzoek blijkt Sandra al 4 centimeter ontsluiting te hebben. De baarmoedermond voelt flinterdun. Een prachtige begin voor het krijgen van je eerste kindje.
Dit zou weleens snel kunnen gaan.

Ondanks de vermoeidheid raakt Sandra enorm gemotiveerd van de 4 centimeter ontsluiting. Ze wil graag krachtigere weeën om de bevalling een boost te geven.
Ik stel voor om de vliezen te breken. Hierdoor worden de weeën vaak krachtiger. Na het breken van de vliezen worden de weeën inderdaad sterker.

Wanneer de bevalling anders gaat dan gepland

Sandra zit op handen en knieën, half op de bank steunend.
Dennis is zo moe dat hij in slaap dommelt, op dezelfde bank. Ik laat hem even slapen.
Samen zuchten we de weeën weg. Ik help haar met het zoeken naar verschillende houdingen.

“We besluiten daarom samen om richting het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik.”

Twee uur verder geeft Sandra aan dat ze echt niet meer kan. Ze wil dolgraag thuis bevallen, maar ze is compleet op. Ik zie dat haar lichaam helemaal verkrampt helemaal zodra ze de pijn aan voelt komen en dat werkt de bevalling tegen. Dit blijkt ook als ik voel dat haar ontsluiting op vier centimeter blijft steken. We besluiten daarom samen om richting het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik.

De collega’s in het ziekenhuis nemen de bevalling van mij over. Sandra is nu “medisch” geworden.

Ik blijf natuurlijk bij Sandra en Dennis om ze te ondersteunen.

In het ziekenhuis gaat alles anders dan gehoopt.
Sandra wordt aangesloten op een CTG-apparaat. Dit apparaat bewaakt de hartslag van de baby.
Een blaaskatheter en een infuus zorgen ervoor dat Sandra gelijk aan bed gekluisterd is.

Sandra ondergaat dit alles gelaten. Te moe om zich ertegen te verzetten.
Als de ruggenprik eenmaal zit is Sandra pijnvrij. Even geen weeën meer die ze weg hoeft te zuchten. Eindelijk kan ze op adem komen. Energie opdoen voor later.

Als ik na een halfuurtje stilletjes de verloskamer in gluur zie ik dat ze heerlijk ligt te slapen. Ik maak van de mogelijkheid gebruik om een broodje te scoren. Even een moment voor mezelf nemen om haar straks weer bij te kunnen staan.

Na anderhalf uur diepe slaap wordt Sandra wakker van een toenemende druk in haar bekken. De weeën voelt ze nog steeds niet. Zodra de verloskundige van het ziekenhuis Sandra onderzoekt blijkt ze volledige ontsluiting te hebben.
De ruggenprik wordt uitgezet.
Zo kan Sandra zelf voelen dat haar lichaam persdrang krijgt. De slaapt heeft Sandra goed gedaan, ze perst geweldig.

“Wat een kracht heeft deze vrouw!”, denk ik bij mezelf.

Na 50 minuten wordt hun dochter Louise geboren. Als ik eindelijk thuiskom ben ik moe.
Ik geef mijn slapende kinderen een kus en duik mijn bed in. Enkele dagen later bezoek ik de kersverse ouders en de kleine Louise. Sandra zit stralend borstvoeding te geven. Ze vond de bevalling zwaar.

“Misschien wordt de tweede wel een thuisbevalling” zegt ze glunderend tegen Dennis.

Doorgeplaatst van: https://www.duurzaamzwanger.nl