Moe maar voldaan

Via verlate wegen, enkele verlicht door lantarenpalen rij ik laat in de avond naar huis. Ik heb net een prachtige bevalling in het ziekenhuis mogen begeleiden. Ik ben moe maar voldaan. Verlangend naar mijn bed en een goede nachtrust concentreer ik mij op de weg.

Als ik bijna thuis ben gaat de telefoon. Halima verwacht haar eerste kindje. Ze heeft elke 8 minuten een kramp in haar buik. Gisteren was ze uitgerekend. Ze vraagt zich af of deze klachten normaal zijn.Ik stel haar gerust en kletsen nog een tijdje. Ze is heel benieuwd hoe de bevalling bij haar zal gaan beginnen….. Gerustgesteld en wetend dat dit waarschijnlijk voorweeën zijn hangen we enkele minuten later op.

Thuis besluit ik niet in bed te gaan liggen. Ik  heb zo’n voorgevoel dat de voorweeën van Halima wel eens in echte weeën kunnen overgaan. Dus nestel ik mezelf met een dekentje op de bank.

Na een tijdje hoor ik in de verte mijn telefoon overgaan. Blijkbaar ben ik toch in een hele diepe slaap gevallen. Het duurt dan ook even voordat het tot mij doordringt dat dit echt mijn diensttelefoon is. Snel neem ik op. Halima is inmiddels niet meer in staat om zelf te bellen dus ik krijg Edwin aan de telefoon. Hij is heel rustig, laat mij heel lief even wakker worden en verteld dan wat de stand van zaken is.

Halima heeft vanaf het moment dat wij op hingen elke  2 minuten weeën die erg pittig zijn. Ik kijk snel even op de klok. Daaruit maak ik op dat Halima dan nu al 3 uur flinke weeën heeft. Ze verliest een beetje bloed en krijgt het steeds zwaarder. Al tijdens ons gesprek trek ik mijn schoenen en jas aan en snel naar mijn auto.

Halima is ondanks de heftigheid van de weeën heel beheerst in het opvangen. Ik ben dan ook verbaast als ze al 8 cm ontsluiting bijkt te hebben. Ze wil graag in het ziekenhuis bevallen dus bel ik verloskamers of er plek is voor een poliklinische bevalling. In het ziekenhuis is he druk maar we zijn welkom.

Ik instrueer Edwin om veilig maar snel naar het ziekenhuis te gaan. Daar aangekomen heeft heeft Halima al persdrang, en verliest ze groen vruchtwater. Wat jammer! Dit betekend dat ik de bevalling over moet dragen aan de gynaecoloog.  De hartslag van de baby moet nu bewaakt worden met het CTG apparaat.

Ik laat de verpleegkundige de gynaecoloog inlichten en deze op de kamer komen. Bij de volgende weeën, krijgt Halima enorm persdrang. Met als gevolg dat het hartje van de baby flink daalt.  De hartslag blijft ook na de wee erg laag. Ik vertel Halima en Edwin kort dat de baby nu echt geboren wil worden.

Ik wil dat ze bij de volgende wee alles op alles zet en zo hard mogelijk mee perst. Halima heeft mij goed begrepen en doet exact wat van haar vraag.

Na slecht 10 minuten persen word hun dochter Seda geboren Seda moet even bijkomen van de snelheid van de bevalling. Zij wordt iets bleek en slap geboren. Als ik haar goed droogt heb gemaakt huilt zij gelukkig mooi door.  Op dat moment komt de gynaecoloog binnen snellen. Die is inmiddels overbodig. Want Halima ligt met een roze en huilende baby op de borst.

De opkomende zon schijnt mij tegemoet als ik in de auto stap. Hopelijk kan ik in de ochtend een paar uurtje slaap pakken om daarna weer fris kraamvisites te gaan rijden.