Eigelijk moet ik de administratie rondom de bevalling nu in orde maken. In plaats daarvan dwalen mijn gedachten af naar zeven maanden geleden… Toen ik op een regenachtige en sombere vrijdagmiddag Klaartje en Dorian bij ons in de praktijk welkom heetten.

Ik ontving hen bij een zwangerschapsduur van zes weken. Een beetje onzeker stapte Klaartje mijn spreekkamer binnen. Een jarenlang medisch traject ging er vooraf aan deze enorm spannende afspraak bij ons. Vele bezoekjes aan artsen, het spuiten van medicijnen, inwendige onderzoeken, echo’s maar bovenal teleurstelling op teleurstelling, zijn hen voorgegaan.

Het waren zware en zwarte jaren geweest voor Klaartje en Dorian. Het was moeilijk om elkaar niet uit het oog te verliezen. De teleurstellingen verwerkten ze beide op een andere manier. Klaartje en Dorian konden nog nauwelijks bevatten dat ze over enkele maanden eindelijk vader en moeder zouden gaan worden. Klaartje is afgelopen jaren het vertrouwen in haar lichaam kwijt geraakt en kon daardoor Dorian moeilijk toelaten.

De onzekerheden, vertrouwen herwinnen in de natuur en haar lijf zijn zaken waarbij wij Klaartje, maar ook Dorian, graag willen ondersteunen. 
We maakten een plan hoe wij hen daarbij het beste konden gaan begeleiden. Klaartje en Dorian kozen ervoor regelmatig extra echo’s te willen en met yogalessen en een cursus mindfulness hoopte zij de nodige ontspanning te vinden.

Er volgen zware maanden, vooral voor Kaartje. Menig keer kwam zij zichzelf tegen en wist zij zich geen raad met haar onzekerheden en angsten. Keer op keer klopte ze gelukkig bij ons aan waardoor onze band steeds intenser werd. We zagen haar vertrouwen in ons, de medische wereld maar vooral zichzelf groeien.

Enkele uren geleden belde Dorian mij op de diensttelefoon. Hij had geen toestemming van Klaartje om mij te bellen. De weeën waren pas 2 uur geleden gestart. Dorian kon echter helemaal geen contact meer met Klaartje krijgen. Daarom vertrouwde hij het niet helemaal en vroeg hij mij vast polshoogte te nemen.

Toen ik even later bij hen thuis arriveerde zat Klaartje voor de brandende openhaard, omringd door kaartjes in kleermakerszit heel rustig de weeën op te vangen. Ze zat juist enorm goed in haar bevalbubbel. Om haar niet te veel te storen trokken wij ons een klein beetje terug. Regelmatig gingen wij even bij haar kijken.

Na een kopje thee gedronken te hebben met Dorian onderzocht ik Klaartje. Ze had al een prachtige 7 cm ontsluiting. Aangezien zij een poliklinische bevalling voor ogen hadden gaf ik aan dat dit het juist moment was om richting het ziekenhuis te gaan. Maar Klaartje zag de autorit naar het ziekenhuis niet meer zitten. Ondanks het feit dat een ziekenhuisbevalling haar grote wens was.

In de keuken spraken Dorian en ik hier een tijdje over. Ik raadde hem aan om even rustig bij Klaartje te gaan zitten zodat ze het er tussen de weeën door even over konden praten. Al na 5 minuten kwam Dorian mij weer halen. Hij had geen woord meer met Klaartje kunnen wisselen. Zij was inmiddels op handen en knieën gaan zitten en leek persdrang te krijgen. Toen was het voor Dorian duidelijk dat we niet meer naar het ziekenhuis zouden gaan.

Als een ware “kraamverzorger” hielpt hij mij de spullen voor een thuisbevalling klaar te zetten. Na een klein uurtje persen werd voor de openhaard bij kaarslicht hun eerste zoon Floris geboren.