Een geweldige thuisbevalling, maar dan toch naar het ziekenhuis.

EEN GEWELDIGE THUISBEVALLING, MAAR DAN TOCH NAAR HET ZIEKENHUIS.

Nieuwjaarsdag staat bij ons in het tekenen van uitslapen, bijkomen van een heerlijk oud&nieuw feestje en stiekem tijdens het middagslaapje van de kinderen ook een dutje doen.

Want aan het eind van de dag moet ik er weer staan. Om op een frisse manier de dienst in te gaan. Mijn dienst begint rustig maar toch ga ik vroeg naar bed. Ik heb zin in een bevalling en de kans daarop acht ik groot.

Goed ingeschat blijk later. Middenin de nacht belt Remy. Op een rustig manier vertelt hij mij dat zijn vrouw Stephanie weeën heeft.

Stephanie en Remy hebben zich in de zwangerschap zorgvuldig voorbereid op de bevalling. Door het volgen van 2 verschillende cursussen hebben zij nu alle vertrouwen in het lichaam van Stephanie en een natuurlijke bevalling. Als ik het appartement van Stephanie en Remy binnenstap klinkt er zacht muziek en zijn de lichte gedempt. Op handen en knieën vangt Stephanie de weeën op. Ze heeft niet door ik er al ben. Volledig in trans en opperste concentratie is zij hard aan het werk.

Ik ga zachtjes op de bank zitten. Remy voorziet mij van een warme kop thee. Ondertussen observeer ik Stephanie. Vol zelfvertrouwen en in haar kracht gaat ze met de weeën om.

Na een minuut of 20 vraagt ze geïrriteerd hoelaat de verloskundige nou eens gaat komen. Als Remy en ik daar zachtjes om moeten grinikken ontdekt zij mij op de bank.

 

Blij dat ik er ben sluit zij haar ogen en duikt weer volledig in haar weeën. Regelmatig check ik de hartslag van hun kindje. Wanneer Stephanie dit hoort ontstaat er een glimlach op haar gezicht. Stephanie en Remy hebben ons gevraagd hen zo min mogelijk uit hun concentratie te halen. Dus ik wacht rustig af. Het lichaam van Stephanie weet uitstekend wat het moet doen.

Want ik zit nog maar goed en wel aan mijn tweede kop thee als Stephanie steeds meer geluid begint te maken. Af en toe op de top van de wee perst perst ze zelfs al mee. Voor mij is dit een teken. Rustig zet ik mijn spullen klaar voor een thuisbevalling. Remy belt de kraamzorg. Als zij arriveert nemen wij samen aan de eettafel plaats. Fluisterend geef ik haar een overdracht.

Remy en Stephanie bevinden zich in de zithoek en worden op deze manier niet door ons gestoord.

Van een afstandje zien we dat Stephanie langzaam van de ontsluitingsfase in de uitdrijvingsfase terecht komt. Haar lichaam geeft steeds meer aan dat het wil gaan persen. Tot het moment dat Stephanie dit gevoel echt niet meer tegen kan houden. Als zij echt mee perst zie ik dat dit snel zal gaan. Na 10 minuten echt toegeven aan de persdrang wordt er een prachtig meisje geboren.

Stephanie neemt haar dochter dichtbij zich en ze genieten volop van elkaar. Mijn klus is dan echter nog niet geklaard. Aangezien de placenta nog geboren moet worden. Ik wacht rustig af.

Helaas blijkt dit niet te baten. Een injectie met oxytocine en het leegmaken van de blaas blijken ook niet het gewenste effect te hebben.

Ik bereid Stephanie en Remy langzaam voor op een ritje richting het ziekenhuis. Daar balen ze enorm van maar ze begrijpen ook dat er geen andere optie is.

Aangekomen in het ziekenhuis worden we opgevangen door de gynaecoloog en haar team. Ik heb hen telefonisch al op de hoogte gebracht waardoor er nu snel geschakeld kan worden. Stephanie wordt klaargemaakt om naar de operatiekamer te gaan. Daar zal de gynaecoloog onder verdoving de placenta verwijderen.

Ik installeer Remy met zijn dochter huid tegen huid op zijn borst zodat zij lekker kunnen knuffelen totdat Stephanie terugkomt van de operatiekamer.

Als ik Stephanie en Remy zes weken later terug zie op het spreekuur krijg ik een prachtige bos bloemen. Dankbaar en blij zijn ze met de thuisbevalling die helemaal verlopen is zoals zij het voor ogen hadden. Natuurlijk was de rit naar het ziekenhuis en de operatie jammer maar dat staat hun bijzondere ervaring totaal niet in de weg.