Beginnende weeën en de ondersteuning van de verloskundige
Het is 15.40 uur als Martine mij belt. Haar weeën zijn begonnen. De weeën zijn al best pijnlijk maar komen nog niet heel frequent, elke 5 minuten. Haar eerdere bevallingen zijn snel gegaan. Ik rij dus direct naar hun huis.
Martine staat aan het aanrecht in de keuken de weeën op te vangen. Ze vindt de weeën wel pijnlijk maar is ook nog erg afgeleid door de kinderen. Zij rennen en vliegen tussen de slaapkamers heen en weer. Wat, zoals gebruikelijk bij kinderen, gepaard gaat met veel gelach en gegil. Ik kijk het even aan vanuit de woonkamer. Martine loopt ijsberend door de woonkamer. Als ik haar een tijdje heb zitten observeren valt mij op dat de frequentie tussen de weeën steeds groter wordt. Bij Martine is dit ook niet onopgemerkt gebleven. Ze baalt! Inderdaad, ook de pijn wordt minder. “Dit is het niet”, concludeert Martine. Voor de zekerheid onderzoek ik haar. Ze heeft twee centimeter ontsluiting. De ontsluiting voelt niet zoals ik bij een bevallende vrouw gewend ben. De baarmoedermond is stug en nog niet verstreken. De weeën zullen krachtiger moeten worden om het proces van bevallen door te laten zetten.
Martine voelt zich vreselijk schuldig, wat natuurlijk onterecht is. Ik vind het geen probleem. Ik kom liever op tijd polshoogte nemen dan te laat…We drinken nog een kopje thee samen. De buik van Martine is nog onrustig. Af en toe heeft ze nog een matig pijnlijke wee. Ik bespreek met haar dat de weeën met regelmaat moeten komen en pijnlijk zullen zijn wanneer ze echt gaat bevallen.
Dan nemen we afscheid. Martine belooft ons weer te bellen als ze ons nodig heeft. Ik draag mij dienst over. Ik heb het vermoeden dat Martine wel bij mijn collega gaat bevallen. Als ik 24 uur later mijn collega weer bij de overdracht treft, blijkt Martine nog niet bevallen te zijn.
Is het al zo ver…?
Mijn dienst begint rustig. Ik start de dag met visites rijden. Ik bezoek dan de kraamvrouwen die de dagen ervoor bevallen zijn.
Als ik bij mijn eerste visite op de koffie zit, belt Martine. Ze heeft net vreselijk moeten spugen en haar buik blijft maar rommelen. Bij haar tweede bevalling begon het precies zo. Ik zeg dat ik rustig haar kant op kom. Mocht het nou flink doorzetten, dan moet ze mij natuurlijk direct bellen.
Als ik een klein uurtje later bij hen op de stoep sta, doet Pieter open. Hij werkt vandaag vanuit huis, omdat Martine al dagen rommelt en de schoolvakantie vandaag zal starten. Martine staat boven onder de douche en wilde met rust gelaten worden. Ik loop zachtjes naar boven en kijk om het hoekje van de badkamer. Martine staat zich al af te drogen. Ze kijkt niet vrolijk en barst in huilen uit als ze mij ziet. Nadat ze onder de douche is gaan staan zijn de weeën weer minder geworden. Ze is het zó zat! Ze blijft maar rommelen en wordt daar heel onzeker van. Het lijkt wel of haar lichaam haar in de maling neemt. Ook heeft zij het gevoel dat ze ons steeds voor niks belt.
Ik onderzoek haar wederom. Haar ontsluiting is hetzelfde als 2 dagen geleden. Zittend bij haar op bed kletsen we een tijdje. Ze stort haar hart bij mij uit. Dat lucht haar gelukkig enorm op. Ik adviseer haar straks lekker naar het strand te rijden met Pieter en de kinderen. Even langs het water lopen, een hapje eten en proberen te accepteren dat de baby zich binnen enkele weken echt zal aandienen. Dit moment zal hij of zij zelf bepalen.
Een paar dagen horen we niks van Martine. Als ze bij mijn collega op spreekuur komt, is ze blij. Ze geniet van het laatste stukje zwangerschap en brengt haar dagen door op het strand. Zij zittend onder en parasol en de kinderen lekker spelend in het zand en water. Zo kan ze het nog wel even volhouden, ondanks dat ze blijft rommelen.
De bevalling!
Als die avond mijn diensttelefoon gaat, krijg ik Pieter aan de telefoon. Een uurtje geleden zijn de vliezen van Martine gebroken. De weeën lijken nu door te zetten, maar ze willen mij niet voor niks laten komen. Ik geef nogmaals aan dat we nooit voor niks komen en ga vertrek snel hun kant op. Als ik net ik mijn auto zit, belt Pieter weer. Het lijkt nu snel te gaan. Martine heeft wee op wee zonder een enkele pauze. Ze staat onder de douche en wil daar niet onder vandaan komen.
Ik rij flink door en geef Pieter aan dat hij de voordeur voor mij open moet zetten. Ook spreken we af dat hij mij direct belt wanneer Martine persdrang krijgt.
Wanneer ik enkele minuten later mijn auto voor de deur neerzet, uit de auto spring en met mijn verlostassen naar binnen ren, hoor ik een gil uit de badkamer. Martine heeft enorme persdrang!
Ze is nog net onder de douche vandaan kunnen komen en zit op het toilet. Als ik de badkamer binnen stap zie ik het hoofdje al komen. Martine perst nauwelijks maar toch wordt zo op het toilet hun zoon Floris geboren die zij zelf aanpakt en tegen haar borst legt. Martine en Pieter kunnen hun geluk niet op: na 3 meiden hebben ze nu een prachtige zoon mogen krijgen.
Ook de placenta volgt snel en ik hoef niet te hechten. Als Martine in bed geïnstalleerd is, mogen de meisjes hun kersverse broertje komen bewonderen. Ik bekijk dit tafereel van uit de gang. Wanneer Martine mij spot, kan ze alleen maar lachend zeggen: “3x is scheepsrecht”. Ik zwaai naar hen en kom morgen gezellig nakletsen.
