Met een warme kop thee en mijn goede vriend Tony (Chocolonely) heb ik mezelf op de bank geïnstalleerd. Het is zondagavond. De kinderen liggen na een druk en gezellig weekend op bed. Ik heb de dienst overgenomen van Eefje. Zij heeft niet stil gezeten in haar weekenddienst, een ware babyboom heeft zich voltrokken! Ik ben benieuwd wat deze dienst mij gaat brengen.
Terwijl ik volledig op ga in mijn Netflix serie, gaat mijn diensttelefoon. Het is Lieke. Zij is er net achtergekomen dat ze zwanger is. Aan de ene kant een heugelijk feit, want een tweede kindje is zeer welkom. Aan de andere kant betekent dit dat ze over 9 maanden moet bevallen. Een gebeurtenis die Lieke diep raakt. Geëmotioneerd heb ik haar aan de telefoon. Een bevalling boezemt haar enorm veel angst in. Ze vertelt mij over haar eerste ervaring. Gedurende de bevalling van hun zoon Duuk heeft Lieke zich niet gehoord gevoeld. Haar wensen zijn niet serieus genomen en daardoor is de bevalling volledig anders verlopen dan ze van te voren had gedacht.
Ik luister naar Lieke haar verhaal. Ze vindt het fijn om elkaar snel te ontmoeten. Dan kan ze al haar twijfels en onzekerheden met ons bespreken. Ik plan een intakegesprek met haar in. We spreken af dat we vanaf dan samen gaan toewerken naar de bevalling, waarbij haar wensen leidend zullen zijn. Maar al binnen een aantal weken blijkt alles anders te lopen. Tot groot verdrietig en ongeloof krijgen Lieke en Jens een groot verdriet te verwerken. Een direct familielid komt zeer onverwacht te overlijden.
Lieke haar zwangerschap wordt overschaduwt door rouw en verdriet. Er is weinig tijd en energie om bewust naar de bevalling toe te leven. In de momenten dat we elkaar op de praktijk zien, praten we veel over haar wensen en maken een uitgebreid bevalplan. Heel langzaam begint bij Lieke het vertrouwen in de goede afloop te groeien.
Een kleine 9 maanden later wordt ik middenin de nacht wakker gebeld door Jens. Direct weet ik dat Lieke aan het bevallen is. Lieke is bang! Bang dat de ontsluiting wederom heel traag verloopt. Wat bij de bevalling van Duuk het geval was. Daardoor zijn destijds haar wensen in duigen vallen. Nu wil ze het graag anders en bij voorkeur thuis. Lieke haar weeën zijn een klein uurtje geleden gestart. Jens zou het fijn vinden als ik al even poolshoogte kom nemen. Hij denkt dat Lieke beter kan ontspannen als er hulp in de buurt is. Dat begrijp ik volledig. Als hun straat in rij, staat Jens mij buiten op te wachten. Lieke zit in een door kaarslicht verlichte badkamer, onder de douche. Ze vangt de weeën heel beheerst op. Met een mooie 4 cm ontsluiting kan dit wel eens rap gaan. Lieke wil graag nog even alleen zijn met Jens.
Om hen wat privacy te gunnen besluit ik met een kopje thee beneden op de bank te gaan zitten. Dan ben ik in de buurt en leidt ik Lieke niet teveel af. Lieke en Jens hebben een fijne bank. Zo lekker dat ik een beetje weg ben gedommeld. Totdat Jens mij voorzicht wakker probeert te maken. Lieke heeft het zwaar. Ze is bang en verdrietig. Ze heeft het gevoel de bevalling niet aan te kunnen zonder pijnstilling. Teleurgesteld zit ze nog steeds onder de douche, de heftige weeën weg te zuchten. Ik onderzoek haar en bemerk dat de ontsluiting hartstikke voorspoedig gaat. Ze heeft al 7cm ontsluiting…..
Dit geeft de burger moed! Lieke krijgt het vertrouwen in haar eigen kunnen weer terug. Terwijl ik de kraamzorg bel en snel mijn spullen klaar leg hoor ik aan Lieke haar geluiden dat ze aan het persen is. Bij de volgende wee roep ze: hij komt! In een perswee zucht ze haar baby naar buiten. Ik sta naast Lieke, maar hoef niks te doen. Zij omvat zelf haar kindje en legt deze tegen haar borst aan.
De volgende ochtend bezoek ik Lieke en Jens. Duuk zit met zijn kleine broertje Moos te knuffelen op de bank. Lieke is opgelucht en trots. Ze had nooit verwacht dat ze dit kon. Heel dankbaar voor haar prachtige thuisbevalling kijkt ze terug op een mooie ervaring.
